The doll`s House

• 
• 

توضیحات

منتشر شده در دوشنبه, 30 -3443 03:25

نوشته شده توسط زهرا غلامعلی نژادفشخامی

بازدید: 1193

The Doll`s House

by Katherine Mansfield

WHEN dear old Mrs. Hay went back to town after staying with the Burnells she sent the children a doll's house. It was so big that the carter and Pat carried it into the courtyard, and there it stayed, propped up on two wooden boxes beside the feed-room door. No harm could come to it; it was summer. And perhaps the smell of paint would have gone off by the time it had to be taken in. For, really, the smell of paint coming from that doll's house (' Sweet of old Mrs. Hay, of course ; most sweet and generous ! ')—but the smell of paint was quite enough to make anyone seriously ill, in Aunt Beryl's opinion. Even before the sacking was taken off. And when it was...

There stood the Doll's house, a dark, oily, spinach green, picked out with bright yellow. Its two solid little chimneys, glued on to the roof, were painted red and white, and the door, gleaming with yellow varnish, was like a little slab of toffee. Four windows, real windows, were divided into panes by a broad streak of green. There was actually a tiny porch, too, painted yellow, with big lumps of congealed paint hanging along the edge.

But perfect, perfect little house! Who could possibly mind the smell. It was part of the joy, part of the newness.

" Open it quickly, someone ! "

The hook at the side was stuck fast. Pat prized it open with his penknife, and the whole house front swung back, and—there you were, gazing at one and the same moment into the drawing-room and dining-room, the kitchen and two bedrooms. That is the way for a house to open ! Why don't all houses open like that ? How much more exciting than peering through the slit of a door into a mean little hall with a hatstand and two umbrellas! That is—isn't it ?—what you long to know about a house when you put your hand on the knocker. Perhaps it is the way God opens houses at the dead of night when He is taking a quiet turn with an angel...

" O-oh! " The Burnell children sounded as though they were in despair. It was too marvellous ; it was too much for them. They had never seen anything like it in their lives. All the rooms were papered. There were pictures on the walls, painted on the paper, with gold frames complete. Red carpet covered all the floors except the kitchen ; red plush chairs in the drawing-room, green in the dining-room; tables, beds with real bedclothes, a cradle, a stove, a dresser with tiny plates and one big jug. But what Kezia liked more than anything, what she liked frightfully", was the lamp. It stood in the middle of the dining-room table, an exquisite little amber lamp with a white globe. It was even filled all ready for lighting, though, of course, you couldn't light it. But there was something inside that looked like oil and moved when you shook it.

The father and mother dolls, who sprawled very stiff as though they had fainted in the drawing-room, and their two little children asleep upstairs, were really too big for the doll's house. They didn't look as though they belonged. But the lamp was perfect. It seemed to smile at Kezia, to say, " I live here." The lamp was real.

The Burnell children could hardly walk to school fast enough the next morning. They burned to tell everybody, to describe, to—well —to boast about their doll's house before the school-bell rang.

" I'm to tell," said Isabel, " because I'm the eldest. And you two can join in after. But I'm to tell first."

There was nothing to answer. Isabel was bossy, but she was always right, and Lottie and Kezia knew too well the powers that went with being eldest. They brushed through the thick buttercups at the road edge and said nothing.

" And I'm to choose who's to come and see it first. Mother said I might."

For it had been arranged that while the doll's house stood in the courtyard they might ask the girls at school, two at a time, to come and look. Not to stay to tea, of course, or to come traipsing through the house. But just to stand quietly in the courtyard while Isabel pointed out the beauties, and Lottie and Kezia looked pleased...

But hurry as they might, by the time they had reached the tarred palings of the boys' playground the bell had begun to jangle. They only just had time to whip off their hats and fall into line before the roll was called. Never mind. Isabel tried to make up for it by looking very important and mysterious and by whispering behind her hand to the girls near her, " Got something to tell you at playtime."

Playtime came and Isabel was surrounded. The girls of her class nearly fought to put their arms round her, to walk away with her, to beam flatteringly, to be her special friend. She held quite a court under the huge pine trees at the side of the playground. Nudging, giggling together, the little girls pressed up close. And the only two who stayed outside the ring were the two who were always outside, the little Kelveys. They knew better than to come anywhere near the Burnells.

For the fact was, the school the Burnell children went to was not at all the kind of place their parents would have chosen if there had been any choice. But there was none. It was the only school for miles. And the consequence was all the children of the neighbourhood, the Judge's little girls, the doctor's daughters, the store-keeper's children, the milkman's, were forced to mix together. Not to speak of there being an equal number of rude, rough little boys as well. But the line had to be drawn somewhere. It was drawn at the Kelveys. Many of the children, including the Burnells, were not allowed even to speak to them. They walked past the Kelveys with their heads in the air, and as they set the fashion in all matters of behaviour, the Kelveys were shunned by everybody. Even the teacher had a special voice for them, and a special smile for the other children when Lil Kelvey came up to her desk with a bunch of dreadfully common-looking flowers.

They were the daughters of a spry, hardworking little washerwoman, who went about from house to house by the day. This was awful enough. But where was Mr. Kelvey ? Nobody knew for certain. But everybody said he was in prison. So they were the daughters of a washerwoman and a gaolbird. Very nice company for other people's children! And they looked it. Why Mrs. Kelvey made them so conspicuous was hard to understand. The truth was they were dressed in " bits " given to her by the people for whom she worked. Lil, for instance, who was a stout, plain child, with big freckles, came to school in a dress made from a green art-serge table-cloth of the Burnells', with red plush sleeves from the Logans' curtains. Her hat, perched on top of her high forehead, was a grown-up woman's hat, once the property of Miss Lecky, the postmistress. It was turned up at the back and trimmed with a large scarlet quill. What a little guy she looked ! It was impossible not to laugh. And her little sister, our Else, wore a long white dress, rather like a nightgown, and a pair of little boy's boots. But whatever our Else wore she would have looked strange. She was a tiny wishbone of a child, with cropped hair and enormous solemn eyes—a little white owl. Nobody had ever seen her smile ; she scarcely ever spoke. She went through life holding on to Lil, with a piece of Lil's skirt screwed up in her hand. Where Lil went, our Else followed. In the playground, on the road going to and from school, there was Lil marching in front and our Else holding on behind. Only when she wanted anything, or when she was out of breath, our Else gave Lil a tug, a twitch, and Lil stopped and turned round. The Kelveys never failed to understand each other.

Now they hovered at the edge ; you couldn't stop them listening. When the little girls turned round and sneered, Lil, as usual, gave her silly, shamefaced smile, but our Else only looked.

And Isabel's voice, so very proud, went on telling. The carpet made a great sensation, but so did the beds with real bedclothes, and the stove with an oven door.

When she finished Kezia broke in. " You've forgotten the lamp, Isabel."

" Oh, yes," said Isabel, " and there's a teeny little lamp, all made of yellow glass, with a white globe that stands on the dining-room table. You couldn't tell it from a real one."

" The lamp's best of all," cried Kezia. She thought Isabel wasn't making half enough of the little lamp. But nobody paid any attention. Isabel was choosing the two who were to come back with them that afternoon and see it. She chose Emmie Cole and Lena Logan. But when the others knew they were all to have a chance, they couldn't be nice enough to Isabel. One by one they put their arms round Isabel's waist and walked her off. They had something to whisper to her, a secret. " Isabel's my friend."

Only the little Kelveys moved away forgotten ; there was nothing more for them to hear.

Days passed, and as more children saw the doll's house, the fame of it spread. It became the one subject, the rage. The one question was, " Have you seen Burnells' doll's house ? Oh, ain't it lovely ! " " Haven't you seen it ? Oh, I say ! "

Even the dinner hour was given up to talking about it. The little girls sat under the pines eating their thick mutton sandwiches and big slabs of johnny cake spread with butter. While always, as near as they could get, sat the Kelveys, our Else holding on to Lil, listening too, while they chewed their jam sandwiches out of a newspaper soaked with large red blobs. " Mother," said Kezia, " can't I ask the Kelveys just once ? "

" Certainly not, Kezia."

" But why not ? "

" Run away, Kezia ; you know quite well why not."

At last everybody had seen it except them. On that day the subject rather flagged. It was the dinner hour. The children stood together under the pine trees, and suddenly, as they looked at the Kelveys eating out of their paper, always by themselves, always listening, they wanted to be horrid to them. Emmie Cole started the whisper.

" Lil Kelvey's going to be a servant when she grows up."

" O-oh, how awful! " said Isabel Burnell, and she made eyes at Emmie.

Emmie swallowed in a very meaning way and nodded to Isabel as she'd seen her mother do on those occasions.

" It's true—it's true—it's true," she said.

Then Lena Logan's little eyes snapped. " Shall I ask her ? " she whispered.

" Bet you don't," said Jessie May.

" Pooh, I'm not frightened," said Lena. Suddenly she gave a little squeal and danced in front of the other girls. " Watch! Watch me ! Watch me now! " said Lena. And sliding, gliding, dragging one foot, giggling behind her hand, Lena went over to the Kelveys.

Lil looked up from her dinner. She wrapped the rest quickly away. Our Else stopped chewing. What was coming now ?

" Is it true you're going to be a servant when you grow up, Lil Kelvey ? " shrilled Lena.

Dead silence. But instead of answering, Lil only gave her silly, shamefaced smile. She didn't seem to mind the question at all. What a sell for Lena ! The girls began to titter.

Lena couldn't stand that. She put her hands on her hips; she shot forward. " Yah, yer father's in prison ! " she hissed, spitefully.

This was such a marvellous thing to have said that the little girls rushed away in a body, deeply, deeply excited, wild with joy. Someone found a long rope, and they began skipping. And never did they skip so high, run in and out so fast, or do such daring things as on that morning.

In the afternoon Pat called for the Burnell children with the buggy and they drove home. There were visitors. Isabel and Lottie, who liked visitors, went upstairs to change their pinafores. But Kezia thieved out at the back. Nobody was about; she began to swing on the big white gates of the courtyard. Presently, looking along the road, she saw two little dots. They grew bigger, they were coming towards her. Now she could see that one was in front and one close behind. Now she could see that they were the Kelveys. Kezia stopped swinging. She slipped off the gate as if she was going to run away. Then she hesitated. The Kelveys came nearer, and beside them walked their shadows, very long, stretching right across the road with their heads in the buttercups. Kezia clambered back on the gate ; she had made up her mind ; she swung out.

" Hullo," she said to the passing Kelveys.

They were so astounded that they stopped. Lil gave her silly smile. Our Else stared.

" You can come and see our doll's house if you want to," said Kezia, and she dragged one toe on the ground. But at that Lil turned red and shook her head quickly.

" Why not ? " asked Kezia.

Lil gasped, then she said, " Your ma told our ma you wasn't to speak to us."

" Oh, well," said Kezia. She didn't know what to reply. " It doesn't matter. You can come and see our doll's house all the same. Come on. Nobody's looking."

But Lil shook her head still harder.

" Don't you want to ? " asked Kezia.

Suddenly there was a twitch, a tug at Lil's skirt. She turned round. Our Else was looking at her with big, imploring eyes ; she was frowning ; she wanted to go. For a moment Lil looked at our Else very doubtfully. But then our Else twitched her skirt again. She started forward. Kezia led the way. Like two little stray cats they followed across the courtyard to where the doll's house stood.

" There it is," said Kezia.

There was a pause. Lil breathed loudly, almost snorted ; our Else was still as stone.

" I'll open it for you," said Kezia kindly. She undid the hook and they looked inside.

" There's the drawing-room and the dining-room, and that's the——"

" Kezia ! "

Oh, what a start they gave !

"Kezia!"

It was Aunt Beryl's voice. They turned round. At the back door stood Aunt Beryl, staring as if she couldn't believe what she saw.

" How dare you ask the little Kelveys into the courtyard ? " said her cold, furious voice. " You know as well as I do, you're not allowed to talk to them. Run away, children, run away at once. And don't come back again," said Aunt Beryl. And she stepped into the yard and shooed them out as if they were chickens.

" Off you go immediately! " she called, cold and proud.

They did not need telling twice. Burning with shame, shrinking together, Lil huddling along like her mother, our Else dazed, somehow they crossed the big courtyard and squeezed through the white gate.

" Wicked, disobedient little girl! " said Aunt Beryl bitterly to Kezia, and she slammed the doll's house to.

The afternoon had been awful. A letter had come from Willie Brent, a terrifying, threatening letter, saying if she did not meet him that evening in Pulman's Bush, he'd come to the front door and ask the reason why! But now that she had frightened those little rats of Kelveys and given Kezia a good scolding, her heart felt lighter. That ghastly pressure was gone. She went back to the house humming.

When the Kelveys were well out of sight of Burnells', they sat down to rest on a big red drainpipe by the side of the road. Lil's cheeks were still burning ; she took off the hat with the quill and held it on her knee. Dreamily they looked over the hay paddocks, past the creek, to the group of wattles where Logan's cows stood waiting to be milked. What were their thoughts? Presently our Else nudged up close to her sister. But now she had forgotten the cross lady. She put out a finger and stroked her sister's quill; she smiled her rare smile.

" I seen the little lamp," she said, softly.

Then both were silent once more.

 

خانه عروسكي

 

 

 

نويسنده:كاترين منس فيلد

 

 

 

 

 

 

 

خانم هي پيرزن مهربان ودوست داشتنيي بود. او مدتي را نزد خانواده برنل مانده بود. زماني كه او به شهربرگشت براي بچه هاي برنل يك خانه عروسكي فرستاد. اين خانه آنقدر بزرگ بود كه خدمتكار و پت گاريچي مجبور شدند آن را به حياط خانه ببرند و روي دوتا جعبه چوبي كنار دراتاق غذاخوري بگذارند.با توجه به اينكه تابستان بود، تغييرات آب وهوا نمي توانست تهديدي براي خانه كوچك باشد. همچنين تا زماني كه بوي رنگ آن ازبين مي رفت، بايد خانه كوچك در حياط مي ماند. در واقع _ با اينكه اين خانه سخاوت و مهرباني بيش از حد خانم هي را نشان مي داد_ به نظر عمه بريل بوي رنگي كه از خانه عروسكي مي آمد به اندازه اي شديد بود كه ممكن بود باعث مريض شدن همه شود، تازه اين بو قبل از آن بود كه بسته بندي خانه را باز كنند....

 

خانه كوچك، حالا با رنگ سبز پررنگ اسفناجي كه قسمتهايي از آن با رنگ زرد روشن رنگ آميزي شده بود، در مقابل چشمان همه برق ميزد. دو دودكش كه با رنگ هاي زرد وسفيد نقاشي شده بود به سقف خانه چسبيده بود درب زرد رنگ براق آن ،شبيه يك تافي كره اي كوچك شده بود. چهار پنجره كه همه واقعي بودند با چوبهاي پهن وسبز رنگ، شيشه هاي كوچك آن را از هم جدا مي كردند. همچنين در بالاي در خانه،يك سر در زرد رنگ بود كه قطره هاي بزرگ رنگ روي آن شرّه كرده بود و روي لبه هاي آن خشك شده بود.با اين وجود، عالي بود، يك خانه كوچك بي نقص بود! ممكن نبود كسي به بوي رنگ آن توجهي كند! اين خود بخشي از لذت داشتن آن بود، بخشي از تازگي آن.

 

" زود باشيد، يكي بياد بازش كنه! "

 

نماي داخل خانه با پارچه اي بزرگ پوشانده شده بود. پت با چاقوي جيبي خود، زبانه چفت كنار در را باز كرد و در باز شد. همه در يك لحظه به يكديگر واتاق پذيرايي، ناهارخوري، آشپزخانه و اتاق خواب ها خيره ماندند. تنها راه براي ديدن نماي داخل خانه، همين بود. چرا نميشد اينگونه وارد همه خانه ها شد؟ خيلي جالب بود و جالب تر آنكه ميشد دزدانه از لاي در به اتاق پذيرايي كوچك و نه چندان لوكس آن نگاه كرد كه داخل آن يك جالباسي با دو چتر آويخته برآن قرار داشت! نماي داخل خانه همين گونه بود! جز اين نمي توانست باشد.... درست همانطوري بود كه با وارد شدن در يك خانه انتظارش را مي توان داشت.

 

" اوه _ اوه! " بچه هاي برنل از تعجب آهي كشيدند. اين منظره براي آنها خيلي جالب و هيجان آور بود. انها در تمام طول عمرشان چنين چيزي نديده بودند. تمام اتاقها كاغذديواري شده بود.روي ديوارها با تابلوهاي نقاشي كه قابهاي طلايي داشت، كامل شده بود. كف همه اتاق ها بجز آشپزخانه، با فرش قرمز پوشانده شده بود. مبلمان قرمز اعياني در اتاق پذيرايي، صندليهاي سبزرنگ در اتاق ناهارخوري، تخت خواب ها با روتختي هاي واقعي در خانه چيده شده بود. همچنين يك گهواره، اجاق گاز ويك قفسه جاظرفي با  بشقابهاي كوچك و در آخر يك ظرف بزرگ تنگ از ديگر وسايل خانه عروسكي بودند. اما چيزي كه توجه كزيا را به خود جلب كرده بود وبراي او ازبقيه وسايل خانه جالبتر بود، چراغي بود كه در وسط ميز ناهارخوري قرار داشت. يك چراغ كهربايي رنگ كوچك زيبا، با حبابي سفيد رنگ. گرچه نمي شد آن را روشن كرد، ولي مخزن آن براي روشن كردن پربود. مايعي مانند نفت درون آن قرار داشت كه با تكان دادن چراغ، تكان مي خورد.

 

عروسك پدر و مادر، در اتاق پذيرايي طوري سفت و خشك دراز كشيده بودند كه انگار بيهوش شده اند، دوتا بچه آنها در طبقه بالا درخواب بودند. عروسكها آنقدر بزرگ بودند كه گويي به خانه كوچك تعلق نداشتند. اما چراغ عالي بود، به نظر مي رسيد به كزيا مي خندد و مي گويد: " من اينجا زندگي مي كنم. " آخر آن يك چراغ واقعي بود.

 

صبح روز بعد بچه هاي برنل به سختي توانستند خود را باسرعتي كه انتظار داشتند به مدرسه برسانند. آنها خيلي اشتياق آن را داشتند تا قبل از آنكه زنگ مدرسه بخورد به مدرسه برسند وبراي همه بچه ازخانه عروسكي شان تعريف كنند و به بقيه پزبدهند.

 

ايزابل گفت: " من ميگم، چون از شما بزرگترم،شما مي تونيد بعد از من صحبت كنيد، اما اول من ميگم. "

 

كسي اعتراضي نكرد. ايزابل هرچند رياست طلب بود، ولي هميشه درست مي گفت و لاتي وكزيا هم خيلي خوب معني بزرگتر بودن او را مي فهميدند .آن دو از ميان آلاله هاي كنار جاده راهي براي خود گشودند و در جواب خواهر بزرگترشان چيزي نگفتند.

 

" ودر ضمن من تصميم مي گيرم كي اول بياد تا خونه عروسكي رو ببينه، مامان خودش گفت كه انتخاب با منه. "

 

تا زماني كه خانه عروسكي در حياط بود، بچه ها اجازه داشتند هر بار دوتا از دخترهاي مدرسه را براي ديدن آن به منزل بياورند. البته به شرط آنكه براي خوردن چاي نمانند ويا در خانه سرك نكشند. فقط بدون سروصدا در حياط بايستند و ضمن تماشاي خانه كوچك به صحبت هاي ايزابل درباره زيبايي هاي آن گوش دهند. لاتي و كزيا نيز به نظر از اين كار راضي بودند.

 

با اينكه بچه ها خيلي عجله كرده بودند ولي همين كه به ميله هاي قيرآلود زمين بازي پسرها رسيدند،زنگ مدرسه به صدا درآمد. آنها فقط توانستند كلاه هايشان را از سرشان در بياورند و قبل از آنكه حضور و غياب شروع شود، در صف بايستند. مهم نبود. ايزابل بي درنگ قيافه آدمهايي را به خود گرفت كه سعي دارند موضوع مهم و اسرارآميزي را پنهان كنند و در حاليكه دستش را جلوي دهانش گذاشته بود، آهسته به دخترهاي نزديكش گفت: " زنگ تفريح ميخوام يه چيز مهمي رو براتون تعريف كنم. "

 

زنگ تفريح شد، دخترها ايزابل را محاصره كرده بودند. دخترهاي كلاس بر سر آنكه دستشان را دور گردن ايزابل بگذارند و با او قدم بزنند تا با لبخندي چاپلوسانه به او بگويند دوست نزديك او هستند، نزديك بود باهم دعوايشان شود. زير درختان بزرگ كاج در كنار زمين بازي، ايزابل معركه اي به راه انداخته بود. دختران كوچك با شوخي همديگر را هل مي دادند و از سرو كله هم بالا مي رفتند تا به ايزابل نزديكتر شوند. تنها كساني كه دور ازمعركه آنها بودن دختران كلوي بودند كه هميشه دور از بچه ها بودند. آنها بهتر از هركسي مي دانستند كه نبايد به دختران برنل نزديك شوند.

 

در حقيقت، مدرسه اي كه بچه هاي برنل در آن درس مي خواندند جايي نبود كه خانواده برنل انتخاب كرده باشند. ولي تا مايلها مدرسه ديگري وجود نداشت و در نتيجه همه فرزندان اهالي آن منطقه، از دختران كوچك قاضي، دختران دكتر وبچه هاي مغازه دار تا دختران شيرفروش همه مجبور بودند در يك مدرسه درس بخوانند. هرچند نبايد اين را گفت ولي تعدادي پسربچه بي ادب وخشن نيز در اين مدرسه درس مي خواندند. به همين خاطر، بايد خطي مرزي ميان بعضي از بچه ها قرار مي گرفت كه اين مرز براي دختران كلوي نيز بود. بسياري از بچه ها ازجمله دختران برنل حتي اجازه نداشتند با آنها صحبت كنند. آنها با گردنهاي افراشته از جلوي دختران كلوي رد مي شدند و دختران ديگر نيز از آنها تقليد مي كردند. در نتيجه دختران كلوي از همه دوري مي كردند. حتي خانم معلم نيز ميان آنها و ديگر بچه ها فرق مي گذاشت. مثلا وقتي ليل كلوي با يك دسته گل خيلي معمولي و زشت به پيش خانم معلم رفت، او با لحن خاصي با ليل صحبت كرد ،درحاليكه درهمان زمان به ديگربچه ها لبخند ميزد.

 

مادر آنها زن زحمت كش و فرزي بود كه كارش رخت شويي بود. او تمام وقت براي كار به اين خانه و آن خانه مي رفت واين بسيار ناخوشايند بود. ولي آقاي كلوي كجا بود؟ هيچ كس دقيقا نمي دانست. اما همه مي گفتند كه او در زندان است. پس آنها دختران يك رختشوي ويك زنداني بودند. راستي چه هم صحبتهاي خوبي براي بچه هاي مردم بودند! وضع ظاهري آنها هم قوز بالاي قوز بود. معلوم نبود چرا خانم كلوي آن لباس هاي افتضاح را تن آنها مي كرد. در حقيقت او لباس بچه ها را از تيكه پارچه هايي كه مردم به او مي دادند، مي دوخت. براي مثال، ليل كه يك دختر ساده و درشت اندامي بود وهمچنين كك و مك هاي بزرگي در صورتش داشت، با لباسي كه از پارچه روميزي سبزرنگ خانواده برنل و آستيني كه پارچه آن از پرده ضخيم خانه خانواده لوگان دوخته شده بود، به مدرسه مي آمد. كلاهي كه سرش مي گذاشت براي زنهايي بود كه پيشاني بلند داشتند و زماني براي خانم ليكي ،مدير پستخانه بود. لبه كلاه از پشت تاخورده بود ويك پر بزرگ قرمز رنگ آن را زينت داده بود. چقدر شبيه پسربچه ها شده بود! غير ممكن بود كسي به او نخندد. خواهركوچك او، السي ما، يك پيراهن بلند سفيد رنگ كه بيشتر شبيه لباس خواب بود را مي پوشيد ويك جفت پوتين را كه براي پسربچه ها بود به پا مي كرد. در واقع السي ما هرچيزي كه مي پوشيد غيرعادي بود. او مثل ني قليان بود. موهاي سرش خيلي كوتاه بود و نگاهش بي اندازه بي اندازه موقّر و جدي بود. درست مثل يك جغد سفيد كوچك. تا بحال كسي خنده اش را نديده بود و خيلي هم كم حرف مي زد. از صبح تا شب به ليل چسبيده بود. دامن ليل را محكم در دستش مي گرفت وهرجايي كه ليل مي رفت، السي ما هم به دنبال او بود. در زمين بازي، هنگام رفتن به مدرسه و برگشتن از آن، همه جا ليل در جلو بود و السي ما پشت سرش وچسبيده به او بود. تنها زماني كه السي ما چيزي مي خواست ويا خسته مي شد، گوشه لباس او را محكم مي كشيد وليل مي ايستاد؛ برمي گشت و به او نگاه مي كرد. بچه هاي كلوي همديگر را خوب مي فهميدند.

 

حالا آن دو در گوشه اي ايستاده بودند و نمي شد جلوي شنيدن آنها را گرفت. وقتي دخترها روبرگرداندند و به آن دو پوزخند زدند، طبق معمول ليل ساده لوحانه و شرمگين لبخندي به آنها زد ولي السي ما فقط به آنها نگاه كرد.

 

صداي سرشار از غرور ايزابل كه درباره خانه عروسكي صحبت مي كرد، به گوش مي رسيد. بچه ها وقتي شنيدند كه در خانه عروسكي فرشهاي كوچك، دو تخت خواب با روتختي هاي واقعي و يك اجاق گاز با درفر وجود دارد، واقعا به هيجان آمدند.

 

همين كه حرفهاي ايزابل تمام شد، كزيا از فرصت استفاده كرد و گفت: " ايزابل، يادت رفت چراغو بگي. "

 

ايزابل گفت: " أوه، بله. و خانه يه چراغ شيشه اي خيلي كوچيك زرد رنگ داره كه حبابش سفيده، چراغ روي ميز ناهارخوري گذاشته شده وهيچ فرقي با  يه چراغ واقعي نداره. "

 

كزيا كه فكر مي كرد ايزابل حتي نصف آن چيزي كه بايد درباره چراغ مي گفت؛ نگفته، بلند گفت: " چراغ از چيزاي ديگه خونه بهتره. "

 

ولي كسي توجه اي به حرفهاي او نكرد. ايزابل ايزابل سرگرم انتخاب كردن دو دختري شد كه مي توانستند آن روز بعدازظهر به خانه آنها بيايند و خانه عروسكي را ببينند. " امي كول " و " لنا لوگان " انتخاب شدند. گرچه وقتي بچه هاي ديگر متوجه شدند كه آنها نيز بخت تماشاي خانه را دارند، كمي از ايزابل ناراحت شدند ولي هركس دست دور شانه هاي او مي انداختند وبا او قدم مي زدند. آنها يواشكي چيزي را در گوش ايزابل مي گفتند و آن اين بود: " ايزابل دوست منه. "

 

تنها دخترهاي كوچك كلوي فراموش شده بودند و چون چيز ديگري براي شنيدن نبود، كم كم از آنجا دور شدند.

 

چند روزي گذشت و چون بيشتر بچه ها خانه عروسكي را ديده بودند، قصه آن همه جا پخش شد. خانه كوچك تنها موضوعي بود كه همه درباره اش صحبت مي كردند. سؤالي كه بچه ها از هم مي پرسيدند اين بود: " تو خانه عروسكي رو ديدي؟ " " أوه، واقعا خيلي قشنگه! " ،

 

" تو نديدي؟ " " أوه، بزار برات بگم. "

 

حتي هنگام غذاخوردن نيز، بچه ها درباره خانه عروسكي صحبت مي كردند. دختران كوچك، زير درخت هاي كاج مي نشستند و همين طور كه ساندويچ گوشت و برش هاي بزرگ كيك كره اي خود را مي خوردند، درباره آن حرف مي زدند. دخترهاي كلوي نيز _ در حالي كه السي ما به ليل چسبيده بود _ درجايي كه به بچه هاي ديگر خيلي نزديك بود، مي نشستند و در حالي كه ساندويچ هاي مرباي خود را كه در روزنامه  مرطوب پيچيده شده و قطره هاي بزرگ چسبناك مربا روي آن ريخته بود؛ گاز مي زدند و به حرفهاي آنها گوش مي كردند.

 

كزيا به مادرش گفت: " مادر، نميشه فقط يه بار از دختراي كلوي بخوام بيانو خونه عروسكي رو ببينن؟ "

 

" نه! به هيچ وجه ،كزيا "

 

" ولي چرا؟ "

 

"برو دنبال كارت، كزيا؛ خودت بهتر مي دوني چرا؟ "

 

سرانجام زماني شد كه همه بچه ها _ به غير از دختران كلوي _ خانه كوچك را ديدند. آن روز ديگر خانه عروسكي جذابيتش را براي بچه ها ز دست داده بود. وقت غذا بود. بچه ها زير درختان كاج ايستاده بودند. ناگهان چشمشان به دختران كلوي افتاد كه داشتند مثل هميشه ساندويچ شان را مي خوردند و به حرفهاي آنها گوش مي دادند. بچه ها تصميم گرفتند آن دو را اذيت كنند. امي كول شروع به پچ پچ كردن كرد.

 

" ليل كلوي مي خواد وقتي بزرگ شه يه خدمتكار بشه. "

 

ايزابل چشمكي به امي زد و گفت: " اوووه، چه بد! "

 

امي خيلي سريع لقمه اش را قورت داد و براي تأييد حرف ايزابل سرش را تكان داد و درست همانند حالتي كه مادرش به خود مي گيرد، به خود گرفت و گفت:

 

" درسته - - درسته - - درسته "

 

سپس لنا لوگان چشمان كوچكش را به هم زد و يواشكي گفت:

 

" مي خوايد برم از خودش بپرسم؟ "

 

جسي مي   گفت: " شرط مي بندم كه نمي توني. "

 

لنا گفت: " پوه، من ترسو نيستم. " ناگهان جيغ يواشي كشيد وهمانطور كه جلوي دخترها ميرقصيد گفت:

 

" يه من نگاه كنيد! منو ببينيد! منو ببينيد! " وبا يك پا دو پا كردن و با نوك پا راه رفتن، درحاليكه دستش را جلوي دهانش گذاشته بود و ريز ريز مي خنديد، پيش دختران كلوي رفت.

 

ليل از خوردت غذا دست كشيد و سريع بقيه غذايش را دور روزنامه پيچيد. السي ما لقمه در دهانش را ديگر نجويد. قرار بود كه چه اتفاقي بيوفتد؟

 

لنا فرياد زد: " ليل كلوي، درسته كه وقتي بزرگ شدي مي خواي يه خدمتكار بشي؟ "

 

همه ساكت شدند. اما در عوض پاسخ، ليل فقط مثل هميشه يك لبخند ساده و توأم با شرم به او زد. او به سؤال لنا اصلا اهميت نداد. لنا چه خيت شده بود! دخترها هم به او خنديدند. لنا كه نمي توانست اين موضوع را تحمل كند، دستانش را به كمرش گذاشت وبا نفرت گفت:

 

" آره، همه مي دونن بابات تو زندونه! "

 

اين جمله انقدر عجيب بود كه همه بچه ها را بسيار هيجانزده كرد. آنقدر لذت احساس عجيبي به آنها دست داد كه همه دوان دوان از آنجا رفتند. يكي از بچه ها طناب بلندي پيدا كرد و همه شروع به طناب بازي كردند، طوري كه تا به آن روز صبح آنقدر بلند نپريده بودند و با آن سرعت به اين ور و آنور ندويده بودند.

 

آن روز بعداز ظهر پت گاريچي با كالسكه دنبال بچه ها آمد وآنها را به خانه برد. آن روز خانواده برنل مهمان داشتند. ايزابل و لاتي كه از داشتن مهمان خيلي خوشحال مي شدند، به اتاق بالا رفتند تا روپوش هايشان را عوض كنند. ولي كزيا يواشكي از در پشتي به بيرون رفت. كسي بيرون نبود. كزيا شروع به تاب خوردن روي در بزرگ وسفيد رنگ حياط كرد. همان موقع در انتهاي جاده، دو نقطه كوچك وسياه ديده شد. نقطه ها نزديك و نزديكتر شدند. آنها داشتند به طرف او مي آمدند. حالا مي توانست ببيند كه يكي از نقطه ها جلوتر است وديگري پشت او وچسبيده به دنبالش مي آيد. حالا مي توانست ببيند كه آنها دخترهاي كلوي هستند. كزيا از تاب خوردن دست كشيد، خودش را كمي سر داد و انگاركه بخواهد فرار كند از بالاي دربه پايين آمد. سپس مكثي كرد. دخترهاي كلوي نزديكتر شدند و سايه هايشان، خيلي بلند و كشيده، پشت سر آنها ميلغزيد. سرهاي سايه ها، درست روي آلاله هاي كنار جاده كشيده مي شد. كزيا دوباره از در بالا رفت. همين طور كه روي در تاب مي خورد، چيزي انگار از سرش گذشت.

 

او به دخترهاي كلوي كه در حال رد شدن از كنار در بودند، گفت:

 

" آهاي، سلام "

 

آنها شگفت زده ايستادند. ليل لبخندي از روي سادگي به او زد. السي ما، مات و مبهوت به او نگاه كرد.

 

كزيا گفت: " اگه دوست داريد مي تونيد بيايدو خونه عروسكي مارو ببينيد. "

 

و انگشت پايش را روي زمين كشيد. ليل سرخ شد و سرش را به نشانه " نه " سريع تكان داد.

 

كزيا پرسيد:" چرا نه ؟ "

 

ليل نفس عميقي كشيد وسپس گفت: "مادر شما به مادر ما گفته كه شما نبايد با ما حرف بزنيد."

 

كزيا در حاليكه نمي دانست چه پاسخي به او بدهد گفت: " مهم نيست. شما مي تونيد مثل همه بيايدو خونه عروسكي مارو ببينيد. زود باشيد. كسي شمارو نمي بينه. "

 

ولي ليل بازهم با سر، جواب رد داد.

 

كزيا پرسيد: " دوست نداريد بياييد؟ "

 

دامن ليل به يكباره تكاني خورد. به عقب برگشت. السي ما اخم كرده بود و با چشمان درشت والتماسگرش به ليل نگاه مي كرد. ليل يك لحظه با ترديد به السي ما نگاه كرد. اما دوباره السي ما دامن خواهرش را محكم كشيد. ليل راه افتاد و كزيا راه را به او نشان داد. آن دو مثل گربه هاي ولگرد، به دنبال كزيا سرتاسر حياط را تا جايي كه خانه عروسكي بود، طي كردند.

 

كزيا گفت: " ايناهاش ."

 

بچه ها لحظه اي مكث كردند. صداي نفسهاي ليل كه بيشتر شبيه خرخر كردن بود، به گوش مي رسيد. السي ما هنوز مثل يك تكه سنگ ساكت بود.

 

كزيا با مهرباني گفت: " بزاريد براتون درشو باز كنم. "

 

سپس قلاب در را كنار زد و آنها توانستند داخل خانه را نگاه كنند.

 

" اين اتاق پذيراييه، اين يكي غذاخوريه، و اون ....."

 

" كزيا "

 

اوه، چه بدبياريي!

 

" كزيا "

 

اين صداي عمه بريل بود كه مي آمد. دخترها به طرف صدا برگشتند. عمه بريل در كنار در پشتي ساختمان ايستاده بود و طوري به آنها خيره مانده بود كه انگار آنچه را كه مي ديد، باور نمي كرد.

 

عمه بريل كه سعي مي كرد عصبانيتش را فرو بنشاند به او گفت: " چطور جرأت كردي دختراي كلوي رو به حياط راه بدي! خودت خوب مي دوني كه اجازه نداري با اونا حرف بزني. بيرون! يالا بچه ها، زود باشيد بريد بيرون، ديگه ام اينجا پيداتون نشه ! "

 

بعد هم به حياط آمد و بچه ها را مثل جوجه كيش كيش كنان از حياط بيرون راند ودوباره همانطوربا غرور وسردي به دخترها گفت: " زود بريد بيرون! "

 

احتياجي نبود دوباره اين حرف را بزند. آنها از خجالت سرخ شده بودند و به يكديگر چسبيده بودند. ليل كه هنگام راه رفتن پاهايش را مثل مادرش جمع مي كرد و السي ما كه گيج شده بود، از حياط بزرگ گذشتند و از لاي ر سفيد خزيدند و به بيرون رفتند.

 

عمه بريل به كزيا با تلخي گفت: " إي دختر بدجنس و نافرمان! " و در خانه عروسكي را محكم بست.

 

بعداز ظهر خيلي بدي بود. نامه وحشتناك و تهديدآميزي از ويلي برنت بدست عمه برنل رسيده بود كه در آن گفته بود اگر عمه عصرهمان روز به ملاقات او در پالمن بوش نرود، خودش به جلوي در خانه عمه مي آيد و دليل نيامدنش را از او مي پرسد! ولي حالا كه عمه بريل دختربچه هاي كلوي را ترسانده و كزيا را هم حسابي توبيخ كرده بود، احساس آرامش مي كرد. او همانطور كه غرغر مي زد و چيزي را با خودش زمزمه مي كرد، به خانه بازگشت.

 

وقتي دختران كلوي حسابي از خانه برنل ها دور شدند، روي يك لوله ناودان بزرگ و قرمز رنگي كه كنار جاده بود، نشستند تا كمي استراحت كنند. گونه هاي ليل هنوز از خجالت مي سوخت، او كلاه پردارش را از سرش برداشت و روي زانويش گذاشت. آنها با نگاهي پر رؤيا، از بالاي چراگاه و يونجه زار آن سوي نهر آب، به دسته تركه هاي چوبي چشم دوختند، همان جايي كه گاوهاي خانواده لوگان در انتظار دوشيدن بودند. آنها به چه چيزي فكر مي كردند؟

 

السي ما با آرنج به پهلوي خواهرش زد، او حالا ديگر آن خانم بداخلاق وعصباني را فراموش كرده بود. سپس با انگشت ضربه اي به پركلاه خواهرش زد وبا لبخندي كه به مرور از او ديده مي شد،با نرمي به خواهرش گفت: " من اون چراغ كوچيكو ديدم. "

 

و بعد هردو خواهر دوباره ساكت شدند.